بسر افکنده مرا سايه اي از تنهائي
چتر نيلوفر اين باغچه بودائي

بين تنهائي و من راز بزرگي ست بزرگ .
هم از آنگونه که دربين تو زيبائي

بارَش از غيرو خودي هر چه سبکتر؛ خوشتر
تا به ساحل برسد رهسپُر ِ در يائي

آفتابا توو آن کهنه درنگت در روز
من شهابم من و اين شيوه ي شب پيمائي

بو سه اي داد ي و تا بوسه ي ديگر مستم
کس شرابي نچشيداست بدين گيرائي

تا تو برگردي و از نو غزلي بنويسم
مي گذارم که قلم پر شود از شيدائي .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: